تقریبن دوسال پیش بود که

 در پیچ و شکنِ کوچه های شهر نوشته ها قدم میزدم

 که سنگ نوشتهء چسبیده به سر در ورودی یک خانه

توجه مرا جلب کرد،: دوستم داشته باش...

 بی مقدمه به سوی آنجا گام زدم...

پنجره اش باز بود...

نسیم ملایمی پردهء آویخته از آنسوی پنجره

را تاب میداد...

حس و شعف کودکانه ام جنبید

 و همچون پسربچه های بازی گوش،

 خارج از ادب اما سرشار از شوق،

 روی پنجهء انگشتان پا بلندی کردم ..

.با نیم نگاهی کنجکاوانه آنسوی پنجره را پاییدم...

تمام دیوارهای اتاق پر بود از دست نوشته ها...

با ولع به خواندن پرداختم...

در پس آن کلمات روح لطیف و آبی ایی  را یافتم...

که مدهوش احساسش شدم...

 سالی...در سکوت گاه و بی گاه به آن گذر سرزدم

و تکه نوشته هایی را از اینسوی پنجره

سُر دادم به آنسو و

گریزپای محل را ترک کردم...

دعاهایم از سوی آسمان اجابت شد...

صاحب آن احساس را بسویم متمایل نمود..

.و دوران خوش دلباختگیِ بینمان آغاز گردید...

اکنون که سالگرد آشناییمان نزدیک است...

راز آن سنگ نوشتهء سر در ورودی را یافتم:

 دوستم داشته باش (احتیاج دارم دوستم داشته باشی)

 این حرف دل عاشق من بود...

که حتی قبل از آشناییمان؛ تو از زبان من گفته بودی؛

 تا استاد هنرمند عشق با کاشیهای رنگیِ لاجورد

 از جنس لطافت و محبت ،

 آن را بر سردر خانه بنویسد...

 واین معجزهء عشق است

 که حتی در هیاهوی تمدن انسانی هم

 جای ظهور خود را می یابد...

تا با نور درخشندهء خود

تاریکنای قیر اندود زندگی این روزهای بشریت را

روشن کند...

و من با حنجرهء مردانه ام

از انتهای عشق و احساسم

بازفریاد میکنم این سخن دلم را...دلت را که:

 عشق من؛ دوستم داشته باش...

 دوستم داشته باش